
Άρθρο της εκπιδευτικού Γιώτας Ιωαννίδου
Ας σκεφτούμε απλά… είναι δύσκολο στις μέρες μας να σκεφτούμε έτσι. Γιατί όλοι αισθανόμαστε ένα δάκτυλο να μας δείχνει σαν τους κατ’ εξοχήν ενόχους για τα πάντα.
Ιδιαίτερα οι εκπαιδευτικοί γονατίζουμε κάτω από το βάρος μιας σχολικής χρονιάς που βγήκε με την ψυχή στο στόμα. Αρκετοί σε δύο και τρία σχολεία. Με λίγες ώρες από όλα τα μαθήματα, προκειμένου να καλύψουμε ελλείψεις. Με συνεχή ερωτήματα και αγώνες για να υπάρχουν υλικά στα σχολεία, για να μεταφέρονται οι μαθητές μας, για να καλύπτουν την πείνα τους και την ανασφάλειά τους. Παλεύοντας μέσα σε τάξεις χαμηλών προσδοκιών και καμένων ελπίδων, με μια νέα γενιά που της στερείται ακόμη και το δικαίωμα στο όνειρο. Με ώρες προσφοράς αλληλεγγύης και στήριξης κι εκτός ωραρίου, αφού τα μέτρα στήριξης στην εκπαίδευση θεωρούνται πολυτέλεια. Με την κυβέρνηση σε… (More …)
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Απάντηση