ΤΑ ΝΕΑ ● Πάρου – Αντιπάρου

ΑΡΘΡΟ | Με τη γαλέρα στο νερό!…

H ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ σε έναν αυτοδιοικητικό συνδυασμό πρέπει άραγε να έχει χαρακτήρα αυτοσκοπού; Δηλαδή συμμετέχουμε έτσι για τη συμμετοχή; Για να αποδείξουμε ότι μπορούμε κι εμείς, αφού το κάνουν με ανάλαφρη αίσθηση και πολλοί άλλοι;   Για να ικανοποιήσουμε μια υπόγεια και αδηφάγα – πλην όμως ανθρώπινη – ματαιοδοξία μας; Για να τονώσουμε το «εγώ» μας, που δεν μπορεί να βρει άλλη ισχυρή πηγή κοινωνικής επιβεβαίωσης; Γιατί μας πιέζουν «γραμμάτια» προς αποπληρωμή; Γιατί κρύβεται και μπόλικη «μαρμίτα» πίσω από τις πρακτικές της εξουσίας του όποιου βαθμού; Γιατί …

…ο μπατζανάκης μας είναι επικεφαλής; Γιατί οι «απέναντι» στη μάχη είναι πολιτικές «λέρες»; Γιατί έχουμε συλλάβει ενδόμυχα αλλά το καμουφλάρουμε δεόντως, ότι έχουμε καταντήσει ηθικά και ψυχικά σπιθαμιαίοι και ξέρουμε ότι τη ρεβάνς σε μια προσωπική «βεντέτα» δεν μπορούμε να την πάρουμε με τη μπάλα μέσα στο γήπεδο, αλλά πετώντας μπουκάλια από την εξέδρα; Γιατί οσμιστήκαμε ότι απέναντι στους μηχανισμούς που δήθεν καταγγέλλουμε, τώρα υπάρχει η δυνατότητα με άλλον έναν δικό μας να κάνουμε το απαραίτητο «γιουρούσι» κατάληψης των «ανακτόρων»;

Αυτά και πολλά περισσότερα ακόμα «γιατί» μπορούν να ορθωθούν μπροστά μας σε μια τέτοια περίπτωση, αν είμαστε βέβαια διατεθειμένοι να τα συνομολογήσουμε και να τα αντιμετωπίσουμε με γνήσια – και αποδείξιμη – αντιστροφή των προθέσεων μας. Δηλαδή να δηλώσουμε ρε αδερφέ, ότι διατηρούμε τις καλύτερες δυνατές προθέσεις οι οποίες συνοψίζονται στην άδολη διάθεσή μας για πραγματική προσφορά και τίποτε περισσότερο.  Για μια ειλικρινή διάθεση πλαισίωσης μιας συλλογικής προσπάθειας που μας συνέχει και μας εμπνέει…

Ας προσθέσουμε στη «συνταγή» και την απαραίτητη διαβεβαίωση ότι έχουμε πραγματική όρεξη για δουλειά και δεν θα λυγίσουμε από το βάρος του γραφειοκρατικού «μπετόν» που συνοδεύουν αυτές τις διαδικασίες μετά την πιθανή εκλογή μας, ώστε από ένα σημείο και μετά να μην αντικρίζουμε τα καθήκοντά μας ως καταναγκαστικά έργα και αγγαρεία.

Αρκούν αυτά τα προαπαιτούμενα ενός – κατά δήλωση – «έντιμου» εαυτού μας; Δηλαδή διάθεση για προσφορά και όρεξη για δουλειά; Συνιστούν όρο πολιτικής επάρκειας; Όχι κομματικής! Ελπίζω ότι ο μέσος αναγνώστης της στήλης αυτής έχει ήδη κατορθώσει να διακρίνει την ουσιώδη διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές έννοιες!… Να μπορεί δηλαδή να ξεχωρίζει ότι το πρόβλημα π.χ., της Δημόσιας Υγείας είναι αμιγώς πολιτικό, διότι αφενός αφορά όλο τον κοινωνικό ιστό και αφετέρου είναι αποτέλεσμα άσκησης συγκεκριμένων πολιτικών που δεν πέφτουν αναίτια από τον ουρανό. Άρα το να υπερασπίζεσαι τη Δημόσια Υγεία είναι πολιτικό αίτημα, διότι είναι πρωτίστως αίτημα και δικαίωμα συλλογικό.  Τι σημαίνει όμως πολιτική επάρκεια;

Σημαίνει να έχεις δυνατότητα να κάνεις τις απαιτούμενες αιτιώδεις συνδέσεις. Το «πώς» και το «γιατί» των πραγμάτων.  Και αυτό να το κάνεις με την επιπλέον δυνατότητα να μπορείς να βλέπεις «από πάνω», σφαιρικά, να έχεις δηλαδή την γενική εποπτεία των ζητημάτων, για να μπορείς να τοποθετείς το επιμέρους στο συνολικό. Και με αυτό τον τρόπο να μπορείς να δίνεις τόσο το Όραμα, όσο και  τις απαιτούμενες εξειδικεύσεις των πολιτικών που πρέπει να ασκηθούν για να τροχοδρομείς προς τον κεντρικό στόχο. Και όλο αυτό να είναι ένας επίπονος τοκετός της δικής σου σκέψης. Όχι σερβιρισμένο φαγητό από menu που επέλεξαν άλλοι και οι οποίοι σε συμπεριέλαβαν μόνο για το ρόλο τους συμπαθούς συνδαιτυμόνα σε ένα γλέντι με μπόλικο άρωμα εξουσίας που στις τοπικές κοινωνικές μικροκλίμακες καταντάει κακόγουστη «βλαχογκλαμουριά»…

Κατά συνέπεια, μόνο έτσι μπορείς να ανιχνεύσεις αν σε μια υπό διαμόρφωση αυτοδιοικητική προσπάθεια ανατροπής των μέχρι τώρα δημοτικών πολιτικών συντεταγμένων στον τόπο που ζεις, έχει περιθώρια όσμωσης, σύνθεσης και συναντίληψης με αυτούς που είναι μαζί σου γύρω από ένα τραπέζι και ασκούνται συνήθως σε ασκήσεις «καλών» προθέσεων…

Υπήρχε πριν από λίγα μόλις χρόνια ένας πολύ γνωστός Δήμαρχος στην Πελοπόννησο που όλοι του καταμαρτυρούσαν ότι ήταν χαρακτηριστική περίπτωση πολιτικού που δεν άφηνε «πολιτική γέφυρα» να «πέσει» με καμία κυβέρνηση παρά το ότι ήταν τυπικά συγκεκριμένων κομματικών πεποιθήσεων και είχε τρελάνει τους αντιπάλους του. Όλοι όμως, του πίστωναν ότι, επί δύο τετραετίες, αν μη τι άλλο,  κατόρθωσε να κάνει την πόλη του από σύμβολο του μαρασμού της δεκαετίας του ΄50 σε ευρωπαϊκού τύπου χειμερινό προορισμό!

Πριν από λίγες μέρες ένας πολύ αξιόλογος συμπολίτης μας, με εκ διαμέτρου αντίθετες από τις δικές μου πολιτικές πεποιθήσεις, αλλά με την έντονη εικόνα του καλλιεργημένου αρχοντάνθρωπου, μου σιγανοψιθύρισε σε δημόσιο χώρο: «πολλή φτώχια δυναμικού ρε συ Αντώνη στην Πάρο…».
Τελικά, σκέφτομαι αν έχει καθολική ισχύ ο τίτλος του άρθρου ενός γνωστού αρθρογράφου σε αθηναϊκό blog της κεντροαριστεράς προχθές που έγραφε: «οι λέρες κυβερνάνε τις γαλέρες!»…

Mail επικοινωνίας: achm62@otenet.gr