ΑΡΘΡΟ | Οικοδομείται το μέλλον της Πάρου με υλικά κατεδάφισης;….

dabanelos_fotoΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΒΟΛΤΑ στην Παροικιά και στη Νάουσα και όχι μόνο, θα ήταν ικανή να προβληματίσει σοβαρά – αν όχι να ταρακουνήσει – όλους εκείνους που αρχίζουν να φιγουράρουν – πότε σεμνότυφα και πότε αυτάρεσκα – ως «παρόντες» στην προσεχή προεκλογική αναμέτρηση του Μαΐου…
Ήδη, κάποιοι (και κάποιες), ΚΑΙ αυτή την εκλογική αναμέτρηση, την αντιλαμβάνονται με τα γνωστά, πολυδοκιμασμένα, αδύναμα αντανακλαστικά μιας πελατειακής συμπεριφοράς προς τον πολίτη, που καθιστούν για άλλη μια φορά την όλη διαδικασία σκέτο νυφοπάζαρο της Εξουσίας.

Φιλικά χτυπηματάκια στον ώμο, διπλά φιλάκια στα μάγουλα, ύφος φιλεύσπλαχνου καρδινάλιου από τους επικεφαλής παρατάξεων και άλλους τοπικούς παραγοντίσκους, λόγια συμπόνιας για το δράμα του διπλανού τους, τραπεζώματα με ωχαδερφικές ουζοκατανύξεις, ευχές για θεόσταλτες ελπίδες που θα κατέβουν από τον ουρανό, υποσχέσεις – φούμαρα που παραπέμπουν στην επόμενη πενταετία γιατί αυτή μας έπιασε στον «ύπνο» και ήταν γεμάτη «απρόοπτα», λογύδρια «στο πόδι» γιατί δεν έχουν περιεχόμενο άνω του πενταλέπτου, πολιτικές ασυναρτησίες χωρίς αρχή, μέση και τέλος μαζί με μια απόλυτα υποκριτική διάθεση για έναν αγώνα που ποτέ δεν πίστεψαν, πλειοδοσία στο πολιτικό κουτσομπολιό  και κλείσιμο του ματιού στα «δικά μας παιδιά» γιατί χωρίς αυτά συνδυασμοί δύσκολα διαμορφώνονται και ακόμα πιο δύσκολα χρηματοδοτούνται…

Όλη αυτή η ανθρωπογεωγραφία, η ψυχικά μεσόκοπη πανίδα του τοπικού πολιτικού συστήματος, ίσως να μην έχει πάρει χαμπάρι ή να προσποιείται δήθεν άγνοια, ότι έχει διαμορφωθεί πλέον μια κρίσιμη μάζα πολιτών, η οποία ΔΕΝ θέλει ΟΥΤΕ να τους βλέπει, ΟΥΤΕ  να τους ακούει και – πολύ περισσότερο – δεν θέλει να τους ξαναδεί να διαχειρίζονται τις τύχες και το Μέλλον του νησιού, γιατί πικραίνονται και οργίζονται από το γεγονός ότι αυτό το Μέλλον καθίσταται όλο και πιο άδηλο και θολό, αφού πρέπει να ξαναστηθεί πάνω στα αποκαΐδια που αυτό το σύστημα διαμόρφωσε, καταδικάζοντας την Πάρο να κυνηγάει λαχανιασμένη και ανήμπορη, όσα, άλλα πολιτικά επιτελεία σε διπλανά νησιά, έχουν κατοχυρώσει ως κεκτημένα εδώ και δεκαετίες.

Αυτοί οι πολίτες, που μέχρι και το 2010, επένδυσαν ελπίδες και προσδοκίες μοιράζοντας ρόλους και καθήκοντα σ΄ αυτό  το τοπικό πολιτικό σύστημα, διαθέτουν μνήμη και κρίση και, κατά συνέπεια, διαθέτουν και δύναμη για επιμερισμένο καταλογισμό ευθυνών. Πάρα πολλοί δε από αυτούς τους πολίτες, διαθέτουν το ειδικό βάρος πολιτικής ηθικής και ποιότητας που τους οδήγησε να μην εμπλακούν το 2010 σε μια εκλογική διελκυστίνδα, σε μια αναμέτρηση που, με τη συμμετοχή τους, θα αναδέχονταν και μερίδιο ευθύνης για το σκηνικό πολιτικής συναλλαγής και «στημένων» συσχετισμών.

Αυτοί οι πολίτες, βρίσκονται σήμερα αντιμέτωποι με τα πεπραγμένα μιας κατ΄ όνομα Δημοτικής πλειοψηφίας, η οποία επί επτά ολόκληρα χρόνια (και όχι τέσσερα…) έχει αφήσει το νησί στον αυτόματο πιλότο. Πρόκειται για τη χειρότερη μορφή διαχείρισης των δημόσιων πραγμάτων σε ένα Δήμο, που όμοιά της δύσκολα θα βρει κανείς στον αυτοδιοικητικό χάρτη της Επικράτειας…

Προσωπικά ο απερχόμενος Δήμαρχος Χρ. Βλαχογιάννης, δέσμιος μιας λογικής που δεν θέλησε να διακυβεύσει το συμφέρον του κόμματος που εκπροσωπεί, υποτάχθηκε πλήρως (και συνεχίζει να το κάνει) στις κεντρικές πολιτικές επιλογές του ΠΑΣΟΚ και σε συνδυασμό με μια πολιτικά επαρχιώτικη αντίληψη προσμονής των φιλοδωρημάτων από την κεντρική Εξουσία, κατόρθωσε το εγκληματικά ακατόρθωτο: να υπεραμύνεται των μνημονιακών πολιτικών που σφαγιάζουν την τοπική κοινωνία (βλέπε την πιο χαρακτηριστική στάση του για το χαράτσι), να μένει απαθής επί τρία χρόνια στο «μοίρασμα» της φοροεπιδρομής και της ανθρωπιστικής κρίσης σε επαγγελματίες, εργαζόμενους και ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού και στην διάλυση υπηρεσιών και πολιτικών πρόνοιας.
Αυτή του τη στάση όμως, την πλήρωσε η Πάρος πολύ ακριβότερα και από το αναμενόμενο: μέσα στην επταετία της θητείας του, «έτρεχε» παράλληλα και το χρηματοδοτικό πρόγραμμα 2007-2013 του ΕΣΠΑ, από το οποίο χάθηκε μια σειρά έργων που αφορούσαν πολύτιμες υποδομές για το νησί και την προοπτική του. Αυτός ο Δήμαρχος, έχει κατοχυρωθεί στη συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας αυτών των πολιτών, ως «ο κ. Ναι σε όλα!» προς την κεντρική Εξουσία…

Απέναντι από αυτή την πολιτική, δεν υπήρξε αντίπαλο πολιτικό δέος. Η αντιπολίτευση της κ. Πρωτολάτη, έχει χρεωθεί κατ΄ επανάληψη με επαμφοτερίζουσα στάση, με έναν ερμαφρόδιτο και διφορούμενο πολιτικό λόγο στα μεγάλα διακυβεύματα της περιόδου και κυρίως στα θέματα που προκαλούσε η κεντρικά ασκούμενη πολιτική των διαδοχικών μνημονιακών κυβερνήσεων. Η λεγόμενη «πολυσυλλεκτικότητα» του σχήματός της, οδήγησε πολλές φορές τους συμβούλους της  είτε σε συγκαλυμμένες, είτε σε ευθείες γεφυρώσεις με την παράταξη Βλαχογιάννη και τις επιλογές της.
Η ίδια η κ. Πρωτολάτη, μη έχοντας κόψει τον ιδεολογικοπολιτικό ομφάλιο λώρο που τη συνδέει με το ΠΑΣΟΚ και τις δυνάμεις που στήριξαν τις μνημονιακές πολιτικές στη χώρα, αρκείται και σήμερα στη διατύπωση ενός λόγου ενόψει των επόμενων εκλογών, που θα νόμιζε κανείς ότι αυτά τα τέσσερα χρόνια δεν έχει αλλάξει τίποτα στη χώρα και στο πεδίο της τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει ότι ακόμη και μέχρι προχθές, σε συνέντευξή της σε διαδικτυακό κανάλι*, μας επεσήμανε ότι «το Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο περιχαρακώνει τους πολίτες», ότι «έχουμε τρία χρόνια Μνημόνιο και οι διαρθρωτικές (sic!) αλλαγές δεν έχουν γίνει», ότι «πρέπει να ασχοληθούμε με τα προβλήματά μας και την οικονομική κρίση», λες και αυτή ήρθε ουρανοκατέβατη, ότι «ο Καλλικράτης έκανε κάποιες τομές, αλλά θέλει κάποιες αλλαγές», επομένως δεν δέχεται ότι ο Καλλικράτης λειτούργησε ως εργαλείο δημοσιονομικών περικοπών, ενώ δεν βρήκε να πει τίποτε για τους αγώνες των παριανών για την Υγεία και το επερχόμενο Δημοψήφισμα, την ίδια ώρα που η ίδια και στελέχη της παράταξής της είναι μέλη του Συντονιστικού για την Υγεία…

Μόνον αφελείς δεν διακρίνουν την ιδεολογικοπολιτική και προγραμματική συγγένεια των δύο σημερινών βασικών πόλων του Δημοτικού Συμβουλίου και μάλιστα σε ένα σχήμα που παραπέμπει στο γνωστό διαφημιστικό σλόγκαν: Βλαχογιάννης-Πρωτολάτη, 2 σε 1 νοικοκυρεμένα!  Είναι η κλασσική περίπτωση επικεφαλής, που με το πρόσχημα της «πολυσυλλεκτικότητας», χωρίς διακριτή προγραμματική ραχοκοκαλιά που να επιζητά ρήξεις με τις κατεστημένες λογικές που μας έφεραν μέχρι εδώ, με αυτόν τον άνευρο και πολιτικά αφυδατωμένο λόγο, κατοχυρώνεται ως «η κ. Λίγο απ΄ όλα!»…

Και  βέβαια, υπάρχουν και τα δύο τοπικά σχήματα της Αριστεράς. Μια αριστερά που «δεν μιλιέται» κεντρικά και – φαινομενικά – δεν μιλιέται και τοπικά, αφού επιλέγουν ξεχωριστές καθόδους…
Και αν το πρώτο δημοτικό σχήμα της παραδοσιακής Αριστεράς είχε όλη αυτή την τετραετία μια «ευανάγνωστη» και αναμενόμενη στάση απέναντι σε θέματα που αφορούσαν κυβερνητικές επιλογές με αντίκτυπο στην τοπική κοινωνία παραπέμποντας στο δρόμο της αγωνιστικής δράσης, άλλο τόσο άνευρο και απρόθυμο φάνηκε πολλές φορές (μα πολλές φορές…) να χρεώσει, παράλληλα και ευθέως, πολιτικές ευθύνες στη διοίκηση Βλαχογιάννη. Και δεν είναι τόσο ο προγραμματικός της λόγος, όσο αυτές οι κατά καιρούς ανεξήγητες …βουλές των ιθυνόντων της «Λαϊκής Συσπείρωσης», που με το πρόσχημα ότι δεν φταίνε οι Δήμαρχοι, αλλά ο …καπιταλισμός, δημιουργούν κρίσιμο έλλειμμα πολιτικής εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας σε έναν ολόκληρο κόσμο που τις παρακολουθεί…

Για το άλλο δημοτικό σχήμα της Αριστεράς, έχω εκφραστεί κατά καιρούς επώνυμα και δημόσια. Πρόκειται για πολιτικό μπαξέ που προσπαθεί να βρει τις ιδεολογικοπολιτικές του οσμώσεις και το προγραμματικό του στίγμα, προσπαθώντας αγωνιωδώς –σε αντίθεση με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» και το ΚΚΕ – να αποβάλει από πάνω του την πολιτική ταυτοπροσωπία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό όμως είναι ένα εγχείρημα αρκετά δύσκολο και υπακούει στις ανάγκες των καιρών για έξοδο από τη λογική του «κοπαδιού» και του κομματικού χρίσματος, αλλά  δεν μπορεί να γίνει με τεχνητές συγκολλήσεις μερικών τοπικών προσωπικοτήτων που εκτείνονται από το χώρο των …χίπις στα Μάταλα της δεκαετίας του ΄60 μέχρι την φιλομνημονιακή πολιτική οικολογία για μπίζνες τύπου ΣΚΑΪ και Αλαφούζου… Αυτό αδικεί άλλωστε και ανθρώπους που αποδεδειγμένα πλαισιώνουν πολιτικά το χώρο αυτό με στόχο μια άλλη πορεία ανάπτυξης της τοπικής κοινωνίας, στα πλαίσια μιας συνολικής παραγωγικής και δημοκρατικής ανασυγκρότησης της χώρας και στην προοπτική μιας συνολικής πολιτικής ανατροπής.

Αυτή λοιπόν η κατάσταση, που ήδη αρχίζει και μορφοποιείται ενόψει των επερχόμενων αυτοδιοικητικών εκλογών, βρίσκει απέναντί της μια κρίσιμη μάζα πολιτών που στοιχίζονται με ευθύνες για το αύριο της Πάρου, απέναντι σε ένα βαθιά απαξιωμένο τοπικό πολιτικό σύστημα που ασκείται στην αριθμητική των κουκιών, χωρίς να έχει να προτείνει ουσιαστικές διεξόδους από την διαμορφωμένη κοινωνική και οικονομική ασφυξία. Αυτή η στοίχιση με τις ευθύνες, αποτελεί και το πραγματικό στοίχημα…  (*: www. airetos.gr)
E-mail επικοινωνίας: achm62@otenet.gr

Άρθρο του Αντώνη Δαβανέλου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Τα Νέα Πάρου – Αντιπάρου» της 21 Δεκεμβρίου 2014