ΤΑ ΝΕΑ ● Πάρου – Αντιπάρου

Για την 13 χρονη

Του Κ.Ν. Δραγάτη

ΟΣΟΙ ΕΠΙΖΗΣΟΥΜΕ από αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, θα είμαστε καταδικασμένοι να ντρεπόμαστε μέχρι να πεθάνουμε. Δεν θα υπάρχει η δυνατότητα να κοιτάξουμε στα μάτια τα εγγόνια μας τα οποία θα μας ρωτάνε πως φτάσαμε να παιδεύουμε τόσο πολύ τον τόπο που πατάμε και την ομορφιά της ζωής στα χρόνια μας. Το 13χρονο κοριτσάκι άφησε …

… τη ζωή του ανάμεσα μας. Είναι βέβαιο ότι τα βάσανα του είχαν αρχίσει από τότε που αυτοί που σήμερα ξεκληρίζουν την Ελληνική οικογένεια, είχαν αποφασίσει να ξεκληρίσουν τον Γιουγκοσλαβικό λαό. Ίσως και να μην το είχε καταλάβει τότε, αφού βρέθηκε στο πιο «ήπιο» ελληνικό περιβάλλον για να μεγαλώσει. Ίσως να είχε νοιώσει και τυχερή στον τόπο μας.

Για κακή του τύχη όμως, έμελε να βιώσει μαζί με την οικογένεια του, το δράμα της εξαθλίωσης της χώρας μας. Η ζωή του χάθηκε, όπως έχει χαθεί και τόσων άλλων ανθρώπων τα τελευταία χρόνια, χωρίς να τους έχει κλάψει κανένας. Στη γειτονιά του παιδιού που χάθηκε, δεν έγινε επανάσταση, ούτε διαδήλωση, δεν κάηκε ούτε ένα σπίρτο τη βραδιά του θανάτου της.
Αυτό είναι το μέτρο της απόστασης φρίκης που έχουμε διανύσει ως κοινωνία από το 2008 μέχρι σήμερα. Το 2008, χωρίς να έχει εξαπλωθεί ακόμα – όπως σήμερα – η καμπάνια τρόμου του συστήματος στους Έλληνες πολίτες και παρά τα διεφθαρμένα αυτιά τους από μακροχρόνια έκθεση στην αθλιότητα για δεκαετίες, ξεσηκώθηκαν στο άκουσμα της δολοφονίας ενός δεκαπεντάχρονου.
Στο τέλος του 2013, η είδηση του θανάτου μίας 13χρονης κοπελίτσας η οποία δεν έζησε, δεν ερωτεύτηκε, δεν γέννησε, δεν θήλασε, δεν άκουσε το παιδί της να λέει ένα ποίημα στο σχολείο, αποτελεί θέμα μόνο για κάποιους που συγκινούνται ακόμα από το διαδίκτυο. Θρηνεί και θλίβεται και οικτίρει ένα σύνολο ανθρώπων που υποφέρει και εκφράζεται στο Ίντερνετ.

Οι φορείς που έχουν αναφορά στο δημόσιο χώρο, δεν έδειξαν να συγκινούνται από ένα ακόμη εγκληματικό γεγονός που οφείλεται στον καπιταλισμό, στο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην τρόικα, και σε όλους τους Έλληνες μνημονιακούς που κυβέρνησαν και κυβερνούν, από την αρχή αυτού του εγκλήματος γενοκτονίας που ζούμε, έως σήμερα.
Βρισκόμαστε στην καρδιά της κατοχής. Άνθρωποι πεθαίνουν δίπλα μας, και από το φόβο για την προσωπική μας τύχη μέσα στη λαίλαπα που βιώνουμε, δεν μπορούμε ούτε να φωνάξουμε. Απλώς, «κρυώνουμε» την ψυχή μας, αποστρέφουμε το βλέμμα και συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με την προστασία του ατομικού μας «κύκλου».

Ας ελπίσουμε ότι η μητέρα του κοριτσιού και ο αδελφός της, θα ευτυχίσουν κάποτε να ζήσουν μία μεγάλη χαρά με την οποία θα αποκατασταθεί η μνήμη τους για το χαμένο κορίτσι τους.
Εύχομαι να προλάβουν μία ευτυχία που να τους επιτρέψει να «γλυκάνουν» τον τεράστιο πόνο τους μέσα τους.
Μακάρι να προλάβουν να δουν την κοινωνία να παίρνει πίσω τη ζωή της, τιμωρώντας «επί ασπαλάθων» τους φασίστες βασανιστές της, που είναι και οι δολοφόνοι του παιδιού τους και τόσων όλων.