ΤΑ ΝΕΑ ● Πάρου – Αντιπάρου

Ενόψει του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ…

Άρθρο του Αντώνη Δαβανέλου από την εφημερίδα «Τα Νέα Πάρου – Αντιπάρου» της 06|07|13
Απο τη Μεταπολίτευση µέχρι και σήµερα, δεν έχω υπόψη µου κάποιο Συνέδριο κόµµατος (ασχέτως ιδεολογικής κατεύθυνσης), που να λειτούργησε ως πρόξενος σηµαντικών εξελίξεων και παραγωγός πολιτικών γεγονότων που να επέδρασαν στην κοινωνία µε τρόπο καταλυτικό και ρηξικέλευθο και να …

… τροφοδότησαν  έτι περισσότερο την κοινωνική δυναµική και εξέλιξη. Αυτά που τα κόµµατα θεωρούν ως ορόσηµα στην ιστορική διαδροµή τους (και τα οποία δεν ταυτίζονται πάντοτε και οπωσδήποτε µε Συνέδρια ή άλλες εσωτερικές διαδικασίες), δεν σηµαίνει πως  αποτελούν ορόσηµα και για την κοινωνία και, σε κάθε περίπτωση, η τελευταία, είχε – και µάλλον εξακολουθεί να έχει – τον «άχαρο» ρόλο του δέκτη-θεατή, αλλά και εκείνου που, υποτίθεται, ότι θα «νοµιµοποιήσει» ή θα «απορρίψει» τις όποιες θεωρητικές και πολιτικές επεξεργασίες προκύψουν από τις εν λόγω διαδικασίες των κοµµάτων.

Επεξεργασίες και αποφάσεις που σπάνια είναι «αναίµακτες», αφού το παιχνίδι της πολιτικής ισχύος και της ηγεµονίας των ιδεών διέρχεται συνήθως µέσα από παγιωµένους ή υπό διαµόρφωση, µόνιµους ή ευκαιριακούς, οργανωµένους και σε πλήρη διάταξη συσχετισµούς. Με ό,τι αυτό καταµαρτυρεί και συµπαρασύρει στη λειτουργία του αναφορικά µε την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ενότητα ενός κόµµατος.

Τοποθετούµενος εξ αντικειµένου «µεροληπτικά» λόγω ιδεολογικής ταυτότητας, θεωρώ ότι τα Συνέδρια και οι όποιες αντίστοιχου µεγέθους εσωτερικές διαδικασίες των ελληνικών «αστικών» κοµµάτων (δεξιών ή σοσιαλδηµοκρατικών), σχεδόν πάντοτε, προσέφεραν ένα αναγκαίο lifting  πολιτικών ιδεών, µια soft ανακαίνιση της πολιτικής τους βιτρίνας και κυρίως αλλαγές σε πρόσωπα, ικανοποιώντας κατά βάση, τα ζητήµατα της νοµής της κοµµατικής και κρατικής εξουσίας.

Υποτίθεται, ότι στο χώρο της Αριστεράς, τα πράγµατα είναι εντελώς διαφορετικά. Και σε ένα αρκετά µεγάλο βαθµό όντως είναι. Ως µέλος της απερχόµενης Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και µε την πεποίθηση ότι δεν διέψευσα την εµπιστοσύνη µε την οποία µε περιέβαλαν όλοι όσοι µου ανέθεσαν την ατοµική πολιτική ευθύνη να συµβάλω στην εξάµηνη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Δεκέµβρη µέχρι σήµερα, µε στόχο την ίδρυση ενός ενιαίου, µαζικού φορέα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, οφείλω, ενόψει του ιδρυτικού του συνεδρίου, να κάνω δηµόσια, κάποιες προσωπικές επισηµάνσεις, που για εµένα έχουν κοµβικό χαρακτήρα.

Οι αποφάσεις που θα ληφθούν από το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, θα έχουν σε κάθε περίπτωση σοβαρές επιπτώσεις στην πολιτική ζωή της χώρας και θα είναι απολύτως ενδεικτικές για το κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα λειτουργήσει ως επιταχυντής των εξελίξεων στην κοινωνία, για ανατροπή του µνηµονιακού πολιτικού block εξουσίας, µέσα στο 2013.

Αυτό τηλεγραφικά σηµαίνει ότι ή θα υπερισχύσει η λογική της αναµονής της κυβερνητικής πτώσης σαν «ώριµο φρούτο», ή θα πλειοψηφήσει η άποψη ότι µια κυβέρνηση της Αριστεράς, για να έχει προοπτική και δυνατότητα ρήξεων µε το σύστηµα, οφείλει να είναι φυσική εξέλιξη της πίεσης των λαϊκών και εργατικών αγώνων.

Στο Συνέδριο αυτό θα πρέπει να τεθεί «επί τάπητος» το θέµα των πολιτικών και κοινωνικών-ταξικών συµµαχιών του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό σηµαίνει ότι θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ρητά και δηµόσια, αν εννοεί ότι θέλει κυβέρνηση της Αριστεράς ή κυβέρνηση οµαλότερης διαχείρισης των σχεδιασµών των νεοϊµπεριαλιστικών δυνάµεων της Ε.Ε.

Αυτοµάτως, τίθεται «επί τάπητος» και το θέµα των σχέσεων της χώρας µε το ευρώ και την Ε.Ε. Η µονοµερής ακύρωση, όχι µόνο των µνηµονιακών δεσµεύσεων και των εφαρµοστικών νόµων, αλλά και η ακύρωση όλων των δανειακών συµβάσεων και του χρέους, οφείλει για το ΣΥΡΙΖΑ να αποτελεί αξιόπιστη και καθαρή πρόταση αντινεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης  για την υπεράσπιση των λαϊκών και εθνικών συµφερόντων.

Ακριβώς στην ίδια κατεύθυνση, οφείλει να κινείται η ρητή δέσµευση του ΣΥΡΙΖΑ για άµεση κοινωνικοποίηση του χρηµατοπιστωτικού συστήµατος, για παραµονή υπό δηµόσιο έλεγχο όλων των οργανισµών Κοινής Ωφέλειας και η ανάκτηση του δηµόσιου χαρακτήρα στρατηγικών τοµέων της οικονοµίας που λυµαίνεται το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Και βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αποφασίσει τι κόµµα της Αριστεράς θέλει να οικοδοµήσει. Ο ενιαίος χαρακτήρας του κόµµατος εδράζεται καταρχήν στο βάθος εφαρµογής των δηµοκρατικών του λειτουργιών. Και αυτό σχετίζεται όχι µόνο µε τον οµοιογενή χαρακτήρα του δηµόσιου πολιτικού λόγου των στελεχών του, όσο και µε την διασφάλιση της πολυτασικής πλουραλιστικής φυσιογνωµίας του ως επιτυχηµένου ενωτικού εγχειρήµατος στο χώρο της Αριστεράς. Η πολιτική και οργανωτική ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ δεν µπορεί να είναι θέµα εκβιαστικών τελεσιγράφων της ηγεσίας προς εκείνους που τον δηµιούργησαν. Αυτό πολύ απλά σηµαίνει ότι σε ένα κόµµα που σέβεται πραγµατικά την δηµοκρατία στο εσωτερικό του, δεν µπορεί η τάση ή το ιδεολογικό ρεύµα να µην έχει έκφραση στα όργανά του. Διαφορετικά, µε την δηµοκρατική επίφαση του ζεύγµατος «πλειοψηφία-µειοψηφία» και µε το «άνοιγµα στο λαό» για να ψηφίζει κοµµατικούς «εκπροσώπους» στα συνέδρια, µπαίνουν ενσυνείδητα τα θεµέλια του κόµµατος «αρχηγικού τύπου», του κόµµατος εκλογικού µηχανισµού.

Αυτό, αναπότρεπτα, ακυρώνει την ηθική παρακαταθήκη της ανιδιοτελούς προσφοράς  στην Αριστερά και στρώνει το χαλί στον παραγοντισµό και τον πολιτικό καριερισµό κάθε τύπου και επιπέδου. Προσωπικά, αυτή τη στιγµή, παρακολουθώ µε απόλυτα προσωπική µου επιλογή τις διεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ, µε µόνη ιδιότητα, αυτή του ενεργού δηµοκρατικού αριστερού πολίτη. Αυτή νοµίζω ότι είναι και η µόνη ιδιότητα που λειτουργεί ως κύριο προαπαιτούµενο της αγωνιστικής διαθεσιµότητας…