ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ


286522-freedom

Άρθρο του Κ. Δραγάτη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Τα Νέα Πάρου – Αντιπάρου» της 27|04|13

Εκείνο που µου έχει λείψει δεν είναι οι ατέλειωτες ώρες παρακολούθησης της παρακµής από τα µεσηµεριανάδικα προ κρίσης. Δεν έχω καµία νοσταλγία για την µεγαλοπρεπή κακογουστιά των κυριακάτικων θεαµάτων – ύµνων στο τίποτα, «Μπράβο – Ρούλα» κλπ.

 Δεν μου θυμίζει τίποτα καλό …


… ο δήθεν καθωσπρεπισµός και η σοβαροφάνεια τύπου Κουβέλη των δήθεν «σοβαρών» πολιτικών εκποµπών των βραδιών της Δευτέρας – Πρετεντέρη, τότε που εξυµνούνταν η δήθεν ανάπτυξη του δανικού, η εξύψωση της λαµογιάς. Η αναγνώριση του «απρόσβλητου» στο επιστημονικό ή επιχειρηματικό κύρος κάποιου, λόγω ιδιοκτησίας καγιέν µέσω µπετοχρηµάτων από δρόµους και κτήρια που πληρώθηκαν µε υπερτιµολογηµένο ευρωπαϊκό χρήµα προγραμμάτων ΜΟΠ – ΝΤΕΛΟΡ – ΕΣΠΑ – ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ και εν τέλει, Ολυμπιακών Αγώνων του ντοπαρισµένου κώλου και της ατέλειωτης λίστας µιζών καλατράβα µε και ας κλαίω!

Γεµάτοι από εθνική ψευτουπερηφάνεια του πούρου cohiba της Γιάννας και της παγίδας που είχαν στήσει τα «κοράκια» του σήµερα.

 
Δεν θα γύριζα με τίποτα…

… να ξανακούσω οµιλίες και καθοδήγηση από κάτι τυπάκια – siemens του πολυτεχνείου, 6 τετράγωνα και πλέον πιο µακριά ήµουν το 73΄ και µετά αυτοβαφτίστηκα αριστερός, αντιστασιακός και φέρε μου: κρατική θέση, ΔΕΚΟ, συνδικαλισµό, βουλευτιλίκια, υπουργιλίκια … µία βαµµένη και σιλικονέ γκόµενα που κάποτε είχε γδυθεί στην in – illoustrasion διαφθορά ψυχής του Κωστόπουλου, ξεφτιλίκια και ζωή τύπου Άκης δηλαδή.
Επιπλέον, δεν με νοιάζει που μπήκε στη φυλακή, διότι χιλιάδες «σύντροφοι» του σχεδόν από όλα τα κόµµατα της µεταπολίτευσης, µας χαιρετούν από µακριά – εκτός κρίσης – σήµερα καβατζοµένοι µε τα κλεµµένα και τυπικά «αθώοι» εξαιτίας της εξιλαστήριας θυσίας του.

Χαιρετούµε και εµείς τους «µάγκες», τους «έξυπνους». Αυτούς και αυτές που μεγάλωσαν, ξεφτιλίστηκαν και κυλίστηκαν στη διαφθορά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ της µεταπολίτευσης και τους βγάζουµε το καπέλο γιατί αυτοί έτσι «εργάζονταν» εντατικά από το πρωί µέχρι το βράδυ έρποντας και γλύφοντας σε υπουργικά γραφεία και κοµµατικές νεολαίες, για να απολαμβάνουν σήµερα εκτός κρίσης τους κόπους τους…
Ενώ οι άλλοι, νέες και νέοι «τεµπέλιαζαν» διαβάζοντας για να πάρουν πτυχία και µεταπτυχιακά, για να είναι σήµερα εγγράµµατοι άνεργοι ή στην καλύτερη περίπτωση ενυπόθηκοι σύγχρονοι είλωτες.
Ο καθένας τελικά δρέπει τους καρπούς των κόπων του µε «δικαιοσύνη» η οποία φροντίζει να τηρείται ο «καλός θεός» της ελληνικής εκκλησίας όπως τον φαντασιώνεται ως ραγιάς ο νεοέλληνας στην νεοελληνική πραγματικότητα…


Ε, λοιπόν…

Αν αντιµνηµόνιο και επανάσταση σηµαίνει επιστροφή σε όλα τα παραπάνω και στους ανθρώπους που µας έφεραν ως εδώ και οι οποίοι µας κυβερνούν ακόµα, για να µας βγάλουν από εδώ που µας έφεραν οι ίδιοι (σ.σ: Η έννοια της λογικής ανοίγει νέους virtual δρόµους στην Ελλάδα του µνηµονίου)… τότε απλώς δεν θέλω.-


Εγώ έχω να προτείνω:
αίµα, δάκρυα και κόπο µέχρι να ξαναστήσουµε ΜΟΝΟΙ ΚΑΙ ΞΕΥΡΑΚΩΤΟΙ (εναντίον αυτού του ευρώ, εναντίον αυτής της Ευρώπης) µία ελληνική ανεξάρτητη χώρα, με ελευθερία, µε δηµοκρατία παντού και σε όλα.
Με πρώτη αξία την παιδεία και την καλλιέργεια µυαλού και ψυχής, µε πρώτο γνώµονα τις ανθρώπινες αξίες, την αξιοπρέπεια και το ήθος της θάλασσας και του βουνού, της ελληνικής ποίησης των αιώνων και όχι του εφήµερου.

Θέλω να µπορώ να σταθώ ισάξιος και υπερήφανος απέναντι στον ήλιο των ανθρώπων της γης, όταν ανατέλλει, χωρίς να χρωστάω τίποτα σε κανέναν….
Θέλω να µπορώ να παίζω ξέγνοιαστος µε την κόρη µου, έστω µία ώρα το ηλιοβασίλεμα και να λέω στο τέλος της ηµέρας: άξιζε που έζησα και σήµερα στην Ελλάδα.

Κάψτε στον ήλιο της Άνοιξης, στον πάτο ενός ποτηριού κρασιού, στην επαναστατική συνέπεια μεταξύ λόγων των πράξεων, τα «µνηµόνια δεσµά» της ψυχής του κακού εαυτού µας, των σχεδίων των µνηµονιακών του τόπου και της χώρας.

ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΔΡΑΓΑΤΗΣ