Εργαζόμενοι ΔΕΥΑΠ: παράδειγμα αντίστασης και αξιοπρέπειας!

davanelosΆρθρο του Αντώνη Δαβανέλου από την εφημερίδα Τα Νέα Πάρου – Αντιπάρου της 15|12|12

Παρακολοyθησα  µέχρι  τέλους το Δηµοτικό Συµβούλιο της 11ης Δεκεµβρίου, στο οποίο υπήρχε ως θέµα ηµερήσιας διάταξης, µετά από σχετικό αίτηµα της Κίνησης Ενεργών Πολιτών, το ζήτηµα των αυθαίρετων και παράνοµων µειώσεων των αποδοχών των εργαζοµένων, εδώ και ένα χρόνο σχεδόν, µε πρωτοφανείς προσωπικές αποφάσεις του Προέδρου της επιχείρησης.

Δεν πρόκειται να σταθώ…

…στην «ταµπακέρα» του προβλήµατος, στο γεγονός δηλαδή ότι 47 εργαζόµενοι απώλεσαν µε µια µονοκονδυλιά, εισοδήµατα και επιδόµατα που δικαιούνταν νοµίµως, ελέω  µιας δήθεν «ιδιοτυπίας» και «βοναπαρτικής» διάθεσης του, διορισµένου από τον Δήµο, επικεφαλής της επιχείρησης και η οποία θα τους στοιχίσει ακόµη περισσότερο από τις αρχές του 2013, µε την µισθολογική µεταχείριση που επιφυλάσσει η εφαρµογή του τρίτου Μνηµονίου.

Ούτε στο ότι αυτή η επιχείρηση θα κληθεί ξαφνικά να καταβάλει µαζεµένα τα ποσά που όφειλε όλο αυτό το διάστηµα να καταβάλει στο προσωπικό της. Ούτε στο ότι αυτή η δηµοτική επιχείρηση είχε ένα, επίσης διορισµένο από τον Δήµο, Διοικητικό Συµβούλιο, το οποίο ουδέποτε αποφάσισε τυπικά την πολιτική αυτή, αλλά και ουδέποτε παρενέβη για να γίνουν άµεσα διορθωτικές κινήσεις, παρότι γνώριζε την κατάσταση. Ούτε στις τραγικές ευθύνες του Γενικού Διευθυντή της επιχείρησης, τις οποίες δεν συναισθάνεται προφανώς ακόµη και σήµερα ο ίδιος.

Όλα αυτά, ανήκουν πραγµατικά, στη σφαίρα του αδιανόητου και, όπως λένε οι πιτσιρικάδες στην δική τους αργκό, «δεν υπάρχουν!»… Γιατί παραπέµπουν σε εποχές κοτζαµπάσηδων και φεουδαρχίας, µε τις οποίες τουλάχιστον θεωρούσαµε ότι έχουµε ξεµπερδέψει ως κοινωνία…

Αρκετοί δηµοτικοί σύµβουλοι, επεσήµαναν την «αίσθηση αυξηµένης ευθύνης», τον «υπερβάλλοντα ζήλο», την «εργασιοµανία» και την εντιµότητα του Προέδρου της επιχείρησης. Επειδή αυτές οι ενδεχοµένως αδιαµφισβήτητες και βάσιµες επισηµάνσεις, έχουν τόση σχέση µε το θέµα που απασχολούσε το Δηµοτικό Συµβούλιο, όση σχέση έχει ο υπογράφων το παρόν κείµενο µε τα… διαστηµόπλοια, υποθέτω ότι η στάση αυτή από µερίδα των δηµοτικών συµβούλων, οφείλεται, αν µη τι άλλο, στο γνωστό σύνδροµο «περί µη ανθρωποθυσίας» που τους καταλαµβάνει, όταν πρόκειται να αποδοθούν προσωπικές πολιτικές ευθύνες σε συναδέλφους τους….

Δεν θα σταθώ ούτε στη στάση του Δηµάρχου Πάρου. Θα ήταν αχαρακτήριστη αφέλεια και πλεονάζων κόπος. Ήταν από καιρό απόλυτος γνώστης της κατάστασης. Κυρίως από τους ίδιους τους εργαζόµενους. Και ποιούσε την νήσσα. Άφησε να διολισθαίνει η κατάσταση µέχρι που ήρθε το θέµα στο Δηµοτικό Συµβούλιο. Και αφού πήρε θέση υπέρ των αιτηµάτων των εργαζοµένων, «φρονίµως» ποιών, άφησε παντελώς ακάλυπτο τον πρόεδρο της επιχείρησης και δηµοτικό σύµβουλο της παράταξής του, χωρίς όµως να ζητήσει ο ίδιος την άµεση παραίτησή του. Άφηνε το κλίµα στην αίθουσα να το φωνάζει έµµεσα, αλλά επίµονα…

Από αυτή τη συνεδρίαση όµως και από όσα προηγήθηκαν µέχρι αυτήν, το γεγονός που αξίζει πραγµατικά να αναφερθεί είναι ότι το παιχνίδι είχαν πάρει στα χέρια τους οι εργαζόµενοι. Προσωπικά, πρώτη φορά συναντήθηκα µε στάση σωµατείου εργαζοµένων που µε ιδιαίτερα συγκροτηµένη παρουσίαση, απόλυτα τεκµηριωµένα επιχειρήµατα, αξιοπρεπή και περήφανο δηµόσιο λόγο, διεκδίκησαν αυτά που δικαιωµατικά τους ανήκουν από το µόχθο τους.

Το κλειδί της επιτυχίας τους δεν σχετίζεται τόσο µε την αξιοσηµείωτα µεθοδική και  συστηµατική δουλειά που έκαναν όλο αυτό το διάστηµα σε όλα τα επίπεδα προετοιµασίας που απαιτείται. Το κλειδί είναι η απόφασή τους να δράσουν ενωµένα και συλλογικά. Να κινητοποιηθούν και να στήσουν το σωµατείο τους, ως αυτονόητη θεσµική οµπρέλα των αιτηµάτων τους. Να ξεπεράσουν αναστολές, µοιρολατρικές στάσεις και λογικές παραίτησης και πάνω απ΄ όλα να υπερβούν το φόβο τους.

Η στάση τους στο Δηµοτικό Συµβούλιο, δεν συνοψίστηκε σε ένα δριµύ και ανεπεξέργαστο «κατηγορώ» για την αδικία που συντελείτο σε βάρος τους επί µήνες. Δεν αξίωσαν απλώς δικαίωση και καταλογισµό ευθυνών. Παρέδωσαν µαθήµατα θάρρους και παρρησίας, ανυπαρξίας πολιτικής µεθόδευσης και απαράµιλλης ωριµότητας, µαζί µε µια ανεπιτήδευτη αγάπη για τη επιχείρηση και τον κοινωνικό της ρόλο, που ισοδυναµούσε µε δέκα διοικητικά συµβούλια της ίδιας της επιχείρησης. Απέδειξαν έτσι απερίφραστα, ότι αυτοί είναι η ψυχή, η κινητήρια δύναµη και το µεγάλο κεφάλαιο της επιχείρησης και όχι οι διοικήσεις και τα ψυχρά λογιστικά µεγέθη στα οποία κάποιοι θέλουν να τους τσουβαλιάζουν.