ΤΑ ΝΕΑ ● Πάρου – Αντιπάρου

Α. Δαβανέλος | Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η κοινωνία!

Άρθρο του Α. Δαβανέλου από την εφημερίδα «Τα Νέα Πάρου – Αντιπάρου» της 8|12|12

Με βαση κάποιες – όχι αστήρικτες – παραδοχές, η πρωτοφανής εκλογική άνοδος  και η καθοριστική πλέον λαϊκή επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, οφείλεται στην παράλληλη συνδροµή παραγόντων, όπως τα διαδοχικά Μνηµόνια, η έντονη κινηµατική παρουσία των οργανώσεών του, η απ΄ ευθείας και «αδιαµεσολάβητη» σχέση του Αλέξη Τσίπρα µε την κοινωνία, και βέβαια, το γεγονός ότι για πρώτη φορά, µια αντι-συστηµική, ριζοσπαστική αριστερή δύναµη, δήλωσε ανοιχτά ότι θέλει να κυβερνήσει.

Παρότι η παραπάνω προσέγγιση δεν απέχει καθόλου από την πραγµατικότητα, κρίνω ότι θα πρέπει…

…να προστεθούν και κάποιοι άλλοι εξίσου σοβαροί παράγοντες, οι οποίοι ενίσχυσαν και θα εξακολουθήσουν να ενισχύουν στο άµεσο µέλλον  τη δυναµική που έχει αναπτύξει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο οποίος βρίσκεται σε µια κατάσταση «κυβέρνησης εν αναµονή».

Όλη η µεταπολιτευτική περίοδος που διανύθηκε µέχρι και σήµερα, σηµαδεύτηκε από το γεγονός ότι ευρύτατες προοδευτικές κοινωνικές δυνάµεις, επένδυσαν ελπίδες και προσδοκίες σε ένα (αστικό) πολιτικό σύστηµα, το οποίο, στο ιστορικό φόντο της προδικτατορικής ανωµαλίας αλλά και του µετέπειτα σκηνικού της φασιστικής χούντας,  ισοδυναµούσε µε «εγγυητή» µιας πορείας της χώρας  προς την «πολιτική οµαλότητα», την συνταγµατική δηµοκρατική νοµιµότητα, την κοινωνική και οικονοµική «ευηµερία» και ανάπτυξη, άσχετα από τις εκάστοτε προεκλογικές διακηρύξεις των επιµέρους κοµµατικών σχηµατισµών, άλλες εκ των οποίων έταζαν «ευρωπαϊκούς» και άλλες «σοσιαλιστικούς» παραδείσους….

Παράλληλα, ένα σηµαντικότατο κοµµάτι του δηµοκρατικού κόσµου της Αριστεράς, µε νωπές τις µνήµες, τις πληγές και τις ήττες, ένιωθε περισσότερο παρά συνειδητοποιούσε, ότι οι αγώνες που έχουν δοθεί από αυτό το µετερίζι, και που συνοψίζονταν στο σύνθηµα «Ψωµί – Παιδεία – Ελευθερία», εξακολουθούσαν να παραµένουν ανεξόφλητες επιταγές, αλλά το γεγονός ότι οι ιδέες και οι αγώνες αυτοί, δεν είχαν φέρει ορατό και χειροπιαστό αποτέλεσµα, οφειλόταν σε µια «επίσηµη» παραδοχή, που έλεγε ότι πολλές φορές, «στραβώνει κι ο γιαλός» και όχι η πορεία που έχει το «καράβι»….

Έτσι, τόσο η υπεράσπιση της «ιδεολογικής ορθοδοξίας», όσο και ο εγκλωβισµός στα κοµµατικά σχήµατα που αυτός παρέπεµπε, αποτελούσε ενστικτώδη στάση πολιτικής αυτοσυντήρησης, καθιστώντας τις κοµµατικές δυνάµεις – σύνολης σχεδόν – της Αριστεράς, περιθωριακούς και αναλώσιµους παίκτες σε µια σκακιέρα, οι παρτίδες της οποίας, είχαν κάθε φορά προαποφασισµένο νικητή.

Η προϊούσα παρακµή του αστικού πολιτικού συστήµατος, χαρακτηριζόµενη από πρωτοφανείς µεδοδεύσεις διαπλοκής οικονοµικών συµφερόντων, διαφθοράς και πολιτικής συναλλαγής, αναξιοπιστίας και αυταρχισµού, σηµατοδοτήθηκε καίρια τα τρία τελευταία χρόνια, µε την εφαρµογή των πιο βάρβαρων αντιλαϊκών µέτρων των Μνηµονίων  και την παράδοση της χώρας σε καθεστώς εθνικού εξευτελισµού και υποτέλειας, µε τη σφραγίδα και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το σχέδιο απαιτεί να βρεθεί η κοινωνία µε την πλάτη στον τοίχο. Ολόκληρος ο κόσµος της εργασίας βάλλεται από παντού, ξηλώνονται λαϊκές κατακτήσεις και δικαιώµατα που είναι αποτέλεσµα αγώνων και αίµατος και η εφιαλτική ανεργία δίνει τη σκυτάλη στην πιο απαίσια εκδοχή της κοινωνικής και οικονοµικής πραγµατικότητας, που είναι η ανθρωπιστική κρίση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πρώτη στιγµή, δεν αρκέστηκε σε έναν απλό καταγγελτικό λόγο από τα αριστερά. Συντόνισε τις δυνάµεις του µε την κοινωνική αντίδραση, βρέθηκε στην πρώτη γραµµή των λαϊκών κινητοποιήσεων, ενέπνευσε και πήρε και ο ίδιος κουράγιο από αυτές, µετουσιώνοντας την ενεργό ζύµωσή του µε την κοινωνία στο σύνθηµα «Αντίσταση – Αλληλεγγύη – Ανατροπή».

Σε συνθήκες ολοσχερούς διάλυσης της κοινωνικής συνοχής, ο ΣΥΡΙΖΑ απάντησε ΕΝΩΤΙΚΑ προς κάθε γνήσια δηµοκρατική προοδευτική πολιτική κατεύθυνση, τόσο στη βάση, όσο και στην κορυφή. Δεν υιοθέτησε ούτε υιοθετεί πρακτικές αποκλεισµών από αυτόν τον αγώνα, γιατί δεν λειτουργεί µε την λογική του ιδεολογικού «µικροβιολογικού εργαστηρίου», αλλά από την άλλη πλευρά δεν υπάρχει περίπτωση να δώσει συγχωροχάρτι και να λειτουργήσει σαν την «κολυµβήθρα του Σιλωάµ» προς εκείνα τα στελέχη του πολιτικού προσωπικού της χώρας που οδήγησαν την κοινωνία και τη χώρα σ΄ αυτήν την κατάσταση.

Είναι λογικό κατά συνέπεια, µια όλο και αυξανόµενη κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία να διαµορφώνεται µε κορµό τον ΣΥΡΙΖΑ και να τον θεωρεί ως την µοναδική ελπίδα πολιτικής Ανατροπής. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και θα είναι ΠΑΝΤΟΥ, όπου θα δίνει τους αγώνες του ο κόσµος της εργασίας, ο κόσµος της πραγµατικής δηµιουργικής προσφοράς και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Για όσους δε εξακολουθούν να «αγωνιούν» και να κόπτονται για το εναλλακτικό πρόγραµµα διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, οφείλουν να γνωρίζουν µια και καλή, ότι αυτό το πρόγραµµα δεν κινείται στην «πεπατηµένη» της διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης και ουδέποτε κόµµα της Αριστεράς στην νεώτερη πολιτική ιστορία της χώρας, προχώρησε σε τέτοια προγραµµατική εµβάθυνση, αποδεικνύοντας την ετοιµότητά του να κυβερνήσει. Είναι δε τόσο στέρεο και εφικτό, όσο στέρεες και απαιτητικές είναι οι ανάγκες της κοινωνίας µε την οποία το συνδιαµόρφωσε και τις οποίες προτάσσει πάνω απ΄όλα.