Ad majorem gloriam Dei* | Άρθρο του Γ. Βέλτσου


Το παρακάτω άρθρο του Γ. Βέλτσου δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» την Κυριακή 14|10|12. Καλή ανάγνωση…

Με την τακτική πλέον αρθρογραφία του ο Θ. Πάγκαλος επιβεβαιώνει τη ρήση του Αντόρνο: «Tο μολύβι και η γομολάστιχα είναι πιο χρήσιμα στη σκέψη από ένα επιτελείο βοηθών». Ο πρώην αντιπρόεδρος (αλλά κατά σύμπτωση έτσι τιτλοφορείται και το απόσπασμα 83 από τα Minima Moralia του Αντόρνο) παραδέχεται εκ των υστέρων πως το επιτελείο των βοηθών του στα υπουργεία ήσαν βλάκες!

Αλλά επειδή η οικονομία (μολύβι και γομολάστιχα) προκαλεί «εκείνη την ισοπέδωση για την οποία [ο πρώην αντιπρόεδρος] αγανακτεί κατ’ αναλογία προς το «πιάστε τον κλέφτη»» (Αντόρνο) ή, θα πρόσθετα, κατ’ αναλογία προς το «όλοι μαζί τα φάγαμε» (Πάγκαλος), δεν θα έβλαπτε ολιγότερη σπατάλη του πολύτιμου διαφημιστικού χώρου ενός μαστιζόμενου από την κρίση Τύπου. Πάντα η ελευθεροτυπία εμφανίζεται ως άλλοθι όσων αρθρογραφούν έχοντας οριστικά ηττηθεί από τη ζωή. Αλλωστε…

…«είναι η ουσία του ηττημένου να φαίνεται μέσα από την αδυναμία του, επουσιώδης, απόμερος, ευτράπελος» (Αντόρνο).

Δεν έχω δει προς το παρόν τον Ραγκούση να αρθρογραφεί. Στην περίπτωσή του, πάντως, οι διακηρύξεις της εντιμότητάς του στον Τύπο θα ισοδυναμούσαν με δολιοφθορά εις βάρος της σκέψης. Για τον Βενιζέλο συμβαίνει το αντίθετο: η σκέψη του φθείρει δολίως την εντιμότητά του, όταν μάλιστα (το είπε στη δημόσια τηλεόραση) είναι άλλο η εντιμότητά (του) και άλλο μια αμφίβολη νομιμότητα. Εντιμη σκέψη τι άλλο σημαίνει για τους πολιτικούς εκτός από το ότι μπορούν ακόμη να σκέφτονται χωρίς το ενέργημα της σκέψης και με την προστασία της νομιμότητας. Αλλά επειδή η ευφυΐα συνιστά ηθική κατηγορία, το να επικαλείται ένας πολιτικός τη σκέψη από την πλευρά της αφέλειας (περίπτωση Ραγκούση) μοιάζει ανήθικο, παρ’ ότι έντιμο. Θέλω να πω πως η σκέψη που αναζητεί ο αναγνώστης στις στήλες των εφημερίδων δεν θα είναι τίποτα αν δεν είναι ευφυής.

Πρέπει να το καταλάβουμε: η πολιτική υπάρχει ως πνευματική υπόθεση. Αλλιώς καταλήγει σε πολιτικές καρικατούρες όπως τα «νέα υποκείμενα της κοινωνικής αλλαγής» (ο Ραγκούσης ή ο Λοβέρδος) που, ενώ είναι κατά τεκμήριο τίμιοι, έχουν τον τρόπο των κυριών της καλής κοινωνίας: καταφέρνουν τελικά να τιμάται η ατιμία, τη στιγμή που δεν υπάρχουν πια ούτε καλή κοινωνία ούτε κυρίες. Υπάρχουν βέβαια και οι μίμοι φωνών στην πολιτική αλλά είναι σαν εκείνο τον μίμο που, όταν του ζήτησαν να μιμηθεί τη δική του φωνή, απάντησε πως του είναι αδύνατο. (Η Φώφη Γεννηματά εν τούτοις το κατόρθωσε.)

Και επειδή δεν πιστεύω ούτε στις «φωνές» ούτε στα «θαύματα», δεν είμαι ούτε με τον μεγάλο Ιεροεξεταστή ούτε με τον Ιησού. Ο Ντοστογέφσκι στους Αδελφούς Καραμαζόφ βάζει τον αιχμάλωτο Χριστό να ασπάζεται τον γέρο Ιεροεξεταστή όταν του επέτρεψε να φύγει από τη φυλακή της Σεβίλλης. Αλλά έτσι δεν έκανε και ο Σαμαράς; Φίλησε τη Μέρκελ, η οποία είδε από το αεροπλάνο τη μεγάλη πυρά που μας καίει, προς μεγάλη δόξα του χρήματος.
* Προς μεγάλη δόξα του Θεού.

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ (14|10|12)
σ.σ: Ο Γιώργος Βέλτσος γεννήθηκε στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1944. Σπούδασε νομικά και κοινωνιολογία στο Παρίσι. Από τη μεταπολίτευση διδάσκει ως καθηγητής θεωρία της επικοινωνίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Έγραψε δοκίμιο, θέατρο και ποίηση. Θεατρικά έργα του έχουν ανέβει από τον Μιχαήλ Μαρμαρινό και τη Ρούλα Πατεράκη. Από το 1975 συνεργάζεται με την εφημερίδα «Τα Νέα».