Ρε τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει;

 

Στο απλό και εύστοχο κείμενο που ακολουθεί εξηγείται πως γινόταν το κόλπο με τα ελλείμματα και την σχέση τους με το χρέος της χώρας. Παρόμοια λογιστικά «παίγνια» γίνονται ακόμα τόσο στην κεντρική Κυβέρνηση (όπου δεν έχει φτάσει ακόμα ο έλεγχος της τρόικας) αλλά κυρίως στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Άραγε εδώ στην Πάρο, η μέθοδος που αναλύεται παραπάνω μήπως θυμίζει κάτι τόσο στον δήμαρχο, όσο και σε πρόεδρο δημοτικής εταιρείας με «παρελθόν»;
Ακολουθεί το σχετικό κείμενο:

«Πολλή συζήτηση έχει γίνει για τις λίστες μεγάλων οφειλετών του Δημοσίου οι οποίες δόθηκαν στη δημοσιότητα. Αξίζει να κάνουμε μια ακόμη αναφορά γιατί έχει άμεση σχέση με το όχι και τόσο παλαιό δημοσιονομικό μας παρελθόν το οποίο μας οδήγησε στη σημερινή δεινή κατάσταση. Μεταξύ των οφειλετών φιγουράρουν κρατικές εταιρείες με ύψος οφειλών που προσεγγίζει τα 2 δισ. ευρώ, ή 0,8% του ΑΕΠ. Αν λοιπόν δεν είχαν προηγηθεί οι απογραφές των Γ. Αλογοσκούφη και Γ. Παπακωνσταντίνου και δεν είχε «ξυπνήσει» η Eurostatτο υπουργείο Οικονομικών θα είχε τώρα μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μειώσει το έλλειμμα, χωρίς να βάλει ούτε ένα σεντ στο ταμείο.

Από τη δεκαετία του 1990 μέχρι… 


…και το 2006, σε παρόμοιες περιπτώσεις εφαρμοζόταν η ακόλουθη τεχνική: Για παράδειγμα ο ΟΣΕ είχε χρέη προς το Δημόσιο π.χ. 1 δισ. ευρώ, αλλά δεν είχε ταμιακά διαθέσιμα να τα αποπληρώσει. Επιχορηγήσεις άμεσες δεν μπορούσε να δώσει το υπ. Οικονομικών καθότι υπήρχε όριο, αλλά και ως δαπάνη θα καταγραφόταν στο έλλειμμα. Βρέθηκε όμως μια άλλη λογιστική προσέγγιση. Το Δημόσιο και η διοίκηση του Οργανισμού αποφάσιζαν να κάνουν αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου, κατά 1 δισ. ευρώ. Το Δημόσιο δανειζόταν το συγκεκριμένο ποσό, το κατέβαλε στον ΟΣΕ, αλλά δεν καταγραφόταν στο έλλειμμα επειδή με αυτό τον τρόπο αποκτούσε μετοχές του ΟΣΕ και άρα εθεωρείτο επενδυτική δαπάνη.

Την επομένη ο ΟΣΕ, εξοφλούσε τις οφειλές του στην εφορία και το ποσό του 1 δισ. ευρώ, εγγραφόταν ως έσοδο και άρα το έλλειμμα του προϋπολογισμού μειωνόταν ισόποσα! Δηλαδή κάλυπταν το έλλειμμα με κεφάλαια προερχόμενα από δανεισμό, κατά παράβαση κάθε δημοσιονομικής λογικής, αλλά -το αναγνωρίζουμε- με έξυπνη μέθοδο. Με τις τεχνικές αυτές πετύχαμε «πλεονάσματα» και χαμηλά ελλείμματα. Δεν μπορούσε όμως να συνεχιστεί η ίδια κατάσταση, ακόμα και αν δεν προέκυπταν οι δύο απογραφές γιατί εκτός από τη δημιουργική λογιστική υπήρχε και το δημόσιο χρέος. Το έλλειμμα μπορείς να το κρύψεις.

Το χρέος δεν μπορείς, γιατί είναι πραγματικό και οφείλεται σε συγκεκριμένες τράπεζες, Ταμεία και λοιπούς θεσμικούς επενδυτές ανά την υφήλιο. Δεν είναι δηλαδή σαν τη λίστα των χρεών των ιδιωτών προς το Δημόσιο, που έβγαλε το υπουργείο Οικονομικών και περιέχει ανύπαρκτα χρέη, από ανύπαρκτες πια επιχειρήσεις».

(Το έγραψε ο ΠΑΝΟΣ ΚΑΚΟΥΡΗΣ στη ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, το αλίευσε και το συνέδεσε με την Πάρο ο «δαιμόνιος ταξιδιώτης». Εμείς – με μεγάλη χαρά – μόνο απλή αντιγραφή κάναμε)